"Юбилейная мозаика" – выставка, которая меняется ежемесячно, рассказывая об авторах-юбилярах и не только. 5 июля 2025 года белорусской писательнице, прозаику, журналисту, литературному критику Людмиле Рублевской исполнилось 60 лет. После окончания школы поступила в Архитектурно-строительный техникум, когда и начала литературную карьеру – первое стихотворение было опубликовано в 1983 году в газете «Знамя Юности». После окончания техникума два года работала по специальности на заводе «Горизонт». В 1986 поехала на учебу в Москву, в Литературный институт, там познакомилась с будущим мужем – писателем Виктором Шнипом, вскоре состоялась свадьба, и молодожены вернулись на родину, в Минск, доучиваться на филфаке БГУ. Сейчас Виктор Шнип, как и его супруга, популярный писатель. Работала в газетах «Наше слово», «Литература и искусство», журнале «Першацвет». В газете «Литература и искусство» (белор. «Лiтаратура i мастацтва») занимала должность редактора отдела критики. В дальнейшем — литературный обозреватель

отдела культуры газеты «Беларусь сегодня». Людмила Рублевская – очень разноплановый автор, она пишет как стихи, так и прозу, основную часть которой составляют исторические романы. Член Союза белорусских писателей.
Автор поэтических сборников: «Шаги на старых лестницах», «Замок лунного сейва», «Рыцарские хроники», «Шиповник для пани», «Явление Инфанты», прозаических произведений «Старосветские мифы города Б», «Корона на дне водоворота, или Сказки из хутора Юстины», «Пляски смерти», «Жених пани Дануси», «Сердце мраморного ангела», «Подземелье Ромула», «Авантюры Прантиша Вырвича, школяра и шпика», «Ночи на Плебанских Мельницах», «Рыцари и дамы Беларуси» и других. Начинала писать на русском, но позже, под влиянием произведений Короткевича и Богдановича, перешла на белорусский. Награждена премией Франтишка Богушевича, неоднократно входила в шорт-лист премии Ежи Гедройца (польская литературная премия для авторов, пишущих на белорусском).

15 ліпеня споўнілася 130 гадоў з дня нараджэння паэта Уладзіміра Дубоўкі. Малая радзіма паэта – вёска Агароднікі Манькавіцкай воласці Вілейскага павета Віленскай губерні (цяпер Пастаўскі раён Віцебскай вобласці). З’явіліся новыя архіўныя дадзеныя аб тым, што Уладзімір Дубоўка нарадзіўся ў 1901 годзе. Але трэба адзначыць, што сам пісьменнік ва ўсіх даведніках агучваў 1900 год. Бацька, Мікалай Тодаравіч, меўшы некалькі дзесяцін зямлі, займаўся сельскай гаспадаркай і выязджаў на заробкі. Ён быў пісьменным чалавекам, ведаў польскую, яўрэйскую і нямецкую мовы, а дзед паэта Тодар валодаў латынню. Маці Анастасія Іванаўна паходзіла з Язоў каля вёскі Шабаны на беразе возера Доўжа таксама з сям’і руплівага вяскоўца-гаспадара – Янкі Гайдуко(е)віча, які да таго ж быў выдатным пчаляром, сталяром і пражыў 117 гадоў. У сям’і Мікалая і Анастасіі Дубоўкаў гадавалася шасцёра сыноў і дачка. З пачаткам Першай сусветнай вайны ў 1915 г. бацька выправіўся з сям’ёй у бежанства, знайшоў працу рабочага-інструментальшчыка на Беларускай чыгунцы ў Маскве і асталяваўся там на сталае жыхарства. “Нядрэнную пачатковую адукацыю”, паводле жыццяпісу, паэт атрымаў у Манькавіцкай народнай школе, куды яго адправілі ў няпоўныя шэсць гадоў, бо меў здольнасці да навукі і ўжо ўмеў чытаць, там ён правучыўся пяць гадоў. У 1912–1914 гг. будучы паэт вучыўся ў Мядзельскім двухкласным вучылішчы; калі вучыўся там, падпісаўся на газету “Наша ніва”, за што бацька яго атрымаў вымову ад мясцовага ўрадніка, бо ў тагачаснай Расійскай імперыі газета была хоць і дазволеная, але лічылася “крамольнай”. Бацька ж, каб падтрымаць сына, засмучанага забаронай выпісваць выданне, знайшоў выхад у гэтай сітуацыі і прасіў свайго суседа-камерсанта дастаўляць ім газету, калі той будзе ездзіць у Вільню. У маі 1921 г. на маёўцы зямляцтва студэнтаў-беларусаў, прысвечанай памяці Максіма Багдановіча, Дубоўка пазнаёміўся і на ўсё жыццё пасябраваў з братам Максіма Гарэцкага Гаўрылам Гарэцкім, тады студэнтам Пятроўскай сельскагаспадарчай акадэміі. Таксама ў маі гэтага ж года ў газеце “Савецкая Беларусь” быў надрукаваны першы верш Уладзіміра Дубоўкі “Сонца Беларусі”, які засведчыў з’яўленне новага імя ў літаратуры. А ўжо ў наступным, 1922 г., у перыядычным друку публікуецца цэлы шэраг яго твораў, у тым ліку ў газеце “Наша будучыня” нізкі вершаў “На чужыне”, “Адраджэнцам”, якія складуць аснову першага зборніка паэзіі “Строма”, што будзе выдадзены ў 1923 г. у Вільні.

У 1929 г. Уладзімір Дубоўка рыхтаваў да выдання ў Дзяржаўным выдавецтве Беларусі поўны збор сваіх паэтычных твораў “Дэпешы без адрасу”, што так і не быў выдадзены з-за арышту паэта і застаўся ў машынапіснай копіі, якая захоўваецца зараз у Беларускім дзяржаўным архіве-музеі літаратуры і мастацтва.
У 1925 г. у паэта выйшлі дзве асобныя паэтычныя кніжкі: паэма “Там, дзе кіпарысы” і зборнік лірыкі “Трысцё”. У 1927 г. ажаніўся з Марыяй Пятроўнай Клаўс, у 1928 г. нараджаецца сын Альгерд.
У 1930 г. за верш “За ўсе краі, за ўсе народы свету” паэта арыштоўваюць. У 1931 г. знаходзіцца ў зняволенні ў мінскай турме, 10 красавіка асуджаны на пяць гадоў высылкі ў Яранск (былая Вяцкая губерня), працуе у Яранскім райспажыўсаюзе на пасадзе сакратара, у Яранск прыязджае з сынам Альгердам і Марыя Пятроўна. 1932 г. – жыццё ў Яранску, калі ён “…як пісьменнік, нічога не рабіў”. 1933 г. – прымусовы пераезд у вёску Шэшурга, а пазней – у Чэбаксары. 1937 г. – новы арышт. Жонка з сынам вяртаецца ў Маскву, а потым – у Талдом (сто кіламетраў на поўнач ад Масквы). Там, на пачатку вайны, загінуў іх трынаццацігадовы сын Альгерд. У снежні з прысудам “пазбавіць волі на дзесяць гадоў” паэта этапіруюць на Далёкі Усход. 1939 г. – знаходзіцца на лагернай будоўлі ў Новым Бірабіджане.
1947 г. – пасля заканчэння тэрміну зняволення паэт апынаецца ў г. Зугдзідзі (Грузія), дзе працуе рахункаводам у канторы чайнага саўгаса Наразені. Туды ж пераязджае і Марыя Пятроўна. 1949 г. – чарговы арышт. Спачатку – Тбіліская турма, а потым этап у Краснаярскі край. Працуе сталяром у Почэце Абанскага раёна, Марыя Пятроўна выкладае ў школе матэматыку. Дваццаць сем шматпакутных гадоў правёў Уладзімір Дубоўка ў выгнанні, у абсалютнай творчай ізаляцыі. Быў цалкам рэабілітаваны ў лістападзе 1957 г. Пасля рэабілітацыі з 1958 г. жыў у Маскве.
Часта прыязджаў у Беларусь, займаючыся тут выданнем сваіх кніг, дзе былі папраўленыя многія вершы 1920-х г. Ён пісаў новыя творы, шмат перакладаў, напісаў казкі і аповесці для дзяцей. Вяршыняй яго перакладчыцкай дзейнасці ў гэты час сталі пераклады санетаў Шэкспіра, паэм “Бронзавы век” і “Каін” Байрана (“Шыльёнскі вязень” Байрана быў ім перакладзены яшчэ раней, у 1931 г., у час зняволення ў мінскай турме).