Праект "Парада пастаяннага чытача" распачаты. Працягваем! Нагадаем: яго сутнасць заключаецца ў тым, што падказку па чытанні кніг будуць даваць... Правільна! Глядзіце назву праекта.

З пытаннем параіць кнігу на гэты раз звярнуліся да даўняй сяброўкі абанемента Глыбоцкай ЦРБ – выкладчыка Глыбоцкай дзіцячай школы мастацтвай, якая цяпер знаходзіцца на заслужаным адпачынку, Данаты Сямёнаўны Буторынай:

– Параю нашым чытачам у цяжкія жыццёвыя хвіліны брацца за кнігі беларускага пісьменніка Паўла Гушынца. Так лёгка і весела піша, што забываешся на праблемы. Кожная яго новая кніга дорыць добры настрой. Як і адзін з апошніх прачытаных мной твораў Аляксея Маторава – "Юныя годы медбрата Паровозова". Цудоўна, калі смяешся разам з кнігай і яе аўтарам!

Да слоў Данаты Сямёнаўны дададзім, што Павел Гушынец – ураджэнец суседняга Наваполацка. У 1997—1999 гадах падчас вучобы ў Полацкім медыцынскім вучылішчы працаваў санітарам у прыёмным аддзяленні Полацкай раённай (Чырвонай) бальніцы, размешчанай раней у будынках Полацкага кадэцкага корпуса, побач з Сафійскім саборам. У гэты перыяд пачаў збіраць і запісваць апавяданні медыцынскай серыі пра ўрачоў і пацыентаў, якія ў далейшым ператворацца ў зборнікі "Гады ў белым халаце", "Палата нумар пяць", "Шэсць гадзін раніцы", "Сёмы пацыент".

Падчас вучобы на медыка-прафілактычным факультэце БДМУ працаваў афіцыянтам у начным рэстаране, рознарабочым на будоўлі, санітарам у розных бальніцах Мінска. Выпадкі з практыкі ў гэты перыяд таксама ўвайшлі ў зборнікі апавяданняў. У 2008—2010 гадах узначаліў мікрабіялагічную лабараторыю на базе медыцынскай роты 72-га СЭЦ Узброеных сіл Рэспублікі Беларусь (Печы). Апавяданні за гэты перыяд увайшлі ў серыю "ваенна-медыцынскіх зборнікаў".

► Алексей Моторов "Юные годы медбрата Паровозова"
Сюжет этой книги основан на подлинных фактах. Место действия - предперестроечная Москва c ее пустыми прилавками и большими надеждами. Автор, врач по профессии, рассказывает о своей юности, пришедшейся на 80‑е годы. Мечта о поступлении в институт сбылась не сразу. Алексей Моторов окончил медицинское училище и несколько лет работал медбратом в реанимационном отделении. Этот опыт оказался настолько ярким, что и воспоминания о нем воспринимаются как захватывающий роман, полный смешных, почти анекдотических эпизодов и интереснейших примет времени.
Легко и весело Моторов описывает жизнь огромной столичной больницы - со всеми ее проблемами и сложностями, непростыми отношениями, трагическими и счастливыми моментами, а порой и с чисто советскими нелепостями. Имена и фамилии персонажей изменены, но все, что происходит на страницах книги, происходило на самом деле.

Па матэрыялах VK